گریه می کرد حضرت آدم
سال ها سر به زیر و شرمنده
با دلی تنگ و سینه ای غمبار
بی امیدی برای آینده

دور بود از بهشت و حس میکرد
روزگار سیاه دنیارو
توی گریه میدید دو تا چشم
غصه دار حضرت حوا رو‌

تا یه روزی خدا نگاهی کرد
رحمتش رو نصیب آدم کرد
جبرییل اومد به اذن خدا
معبر توبه رو فراهم کرد

حوا تو خواب دید دستی رو
که مسیر بهشتو میده نشون
پنج تا اسمو یاد گرفت آدم
که خدارو قسم بده بهشون

(یا حمید بحق محمد
یا عالی بحق علی
یا فاطر بحق فاطمه
یا محسن بحق الحسن
یا قدیم الاحسان بحق الحسین )

اسم هارو یکی یکی گفت و
گره چند ساله رو وا کرد
بعد چن سال رو زمین بودن
بوی ناب بهشتو پیدا کرد

بعد رو کرد سمت جبراییل
گفت راز این عاشقونه چیه
اسم آخر چقدر غمگین بود
این حسینو به من بگو‌ که کیه

مثل چشمای آدم و حوا
آسمون میزبان بارون شد
روضه ای پا گرفت با دست
جبرییلی که مرثیه خون شد

روزگاری یه کاروان غریب
میرسه به زمین کرب و بلا
اضطرابی میاد و میندازه
مادرا رو میون هول و ولا

چکمه ی‌ ظلم می‌رسه از راه
گلای لاله رو لگد میکنه
دشمن بی حیا جلو راه
کاروان حسینو سد می‌کنه

رو زمین غیر خون نمی ریزه
آسمون جز عطش نمی باره
تیغ بی رحم دهر سربازی
تو رکاب حسین نمی‌ذاره

کمرش میشکنه تو سیل غمو
داغ فرزندهاش عصاش میشه
هر چقد تیر و نیزه و سنگه
تشنه ی خون تو رگاش میشه

وحشیونه گلوشو میبُرّن
خواهرش رو‌ی تل می‌ره از حال
سنگ و چوب عصا و سر نیزه
جمع میشن همه توی گودال

پیرهن و خاتم حسین می مونه
توی دست یه عده لا مذهب
تیرهایی که مونده توی تنش
می‌شکنه زیر پاهای مرکب