اساسا در همه ی رژیم ها از جایی که سختی شروع میشود فرایند رسیدن به هدف و رشد شروع می شود.

از طرفی همه ی نهله ها و خطوط فکری دعوت به عشق می کنند و تمام تفکر ها و شرایع حتی مکانیکی ترین آن ها مثل کمونیست دعوت به عشق می کنند من همیشه گمان میکردم این دعوت سانتی مانتال است و چون عشق را وسیله می دانستم این همه دعوت به “وسیله” برایم عجیب بود ولی فهمیدم دلیل این همه سفارش و دعوت به عشق این است که عشق باعث تحمل “رنج” می شود و چون ما قرار است برای رشد، سختی بکشیم و عشق تحمل سختی را برایمان آسان می کند. جالب این است که دعوت به عشق است، نه معشوق. یعنی خود عشق مهم است.

حافظ میگوید:

عاشق شو ار نه روزی کار جهان  سر آید                        ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی

تفاوت الیت ها (نخبه ها) با دیگران این است که خور و خواب و تولید مثل و مسکن مسئله ی اصلی آن ها نیست و مسئله ای آن ها فهم است. الیت ها دنبال رنج اند، دنبال عشق اند.

تمام دستورات و مناسک به نوعی تمرین عشق است.

در تشیع کتابی مانند صحیفه سجادیه می بینیم که سرتاسر عشق بازی است.

عشق به عنوان گرانبها تزین متاع هستی، نمونه ی بدلی هم دارد، بدل عشق “هوس” است.

همچنین توجه کنید که دوست داشتن و عشق اساسا دو چیز مختلفند. اینطور نیست که بگوییم عشق، شدت یافته ی دوست داشتن است.

در فرقه های وهابی-سلفی که افراد دست به انتحاری می زنند و از همه چیز خود می گذرند هم، همین بدل عشق یعنی هوس را در وجود این افراد پررنگ کرده اند.

بارها و بار ها گفتیم، رشد هیچ راهی غیر از رنج ندارد و تحمل رنج راهی غیر از عشق ندارد.

تعلیق: در آینده در مورد تعلیق بیشتر صحبت خواهیم کرد. تعلیق در سینما مثل این که ما هی نتیجه می گیریم، باز جلوتر می رویم، نتیجه دیگری می گیریم و این تعلیق جذابیت ایجاد می کند و مخاطب را با خود می کشد. در شعر هایی که می خوانید حتما به تعلیق ها توجه کنید .

ما اگر ضعف پرداخت نداشته باشیم می توانیم از خنده یا غم یک آدم گمنام یک تابلوی جهانی به نام مونالیزا بسازیم.

این در حالیست که ما سوژه های ناب، با احساسات بی کرانی چون :اهل بیت علیهم السلام” را داریم ولی چون در پرداخت ضعیف هستیم، نمیتوانیم این سوژه های بی نظیر را در هنرمان به دیگران به درستی نشان بدهیم .